Oglądam sobie... P.Pawlak, G. Moncomble Kotek, który merdał ogonem

Zacznę od najlepszego: ilustracje! Ilustracje! Jestem zdecydowanie fanem prac Pawła Pawlaka. Kotek.... nie zawodzi wielbiciela, a nawet dodaje nowe przyczyny do podziwu. Mamy tutaj wszystko co u autora Jajuńćka najlepsze – nowoczesny obrazek, uproszczone kształty postaci i rzeczy zostawiające wyobraźni czytelnika pole do działania, ciepła, przyjazna paleta barw, bezpretensjonalne poczucie humoru, dawka liryzmu. Te dwie ostatnie cechy łączą się jakoś – humor u Pawlaka wywołuje bowiem raczej uśmiech niż chichot. Oprócz tych znanych i lubianych cech prac tego artysty w Kotku... pojawia się NOWE: Pawlak zastosował nietypową dla siebie a bardzo ciekawą i dającą doskonałe rezultaty technikę kolażowo - wycinankową. Ilustracje „wychodzą” tutaj z płaszczyzny strony, otrzymują efekt trójwymiarowości, a nawet swoje cienie. Zastosowanie tego konceptu dodaje ilustracji Pawlaka całkiem nowej dynamiki i ekspresji. Kotek... nic nie traci z trochę zadumanego nastroju typowego dla poprzednich "akwarelowych" prac (Chodzi baj !), a zyskuje odrobinkę sznytu nowoczesności.

Artysta znienawidzi mnie za to co napisze teraz : bardzo, bardzo ładne ilustracje!

Przejdę do bardzo dobrego: dawno nie było w Polsce tak starannie zaprojektowanej i opublikowanej książki dla dzieci! Doskonałej jakości papier, świetna realizacja typograficzno-techniczna ilustracji , i jak to u Pawlaka – dbałość o szczegół, o architekturę książki (która zaczyna się i frapuje i bawi już na wyklejkach), dynamiczna typografia.

Dobry zaś jest pomysł na treść: kotek, który nie może pogodzić się z wieczystą i rytualną animozją pomiędzy swoim a psim rodem. W psim przebraniu trafia do psiej szkoły, lepiej zaczyna rozumieć odwiecznych wrogów i nie waha się ich ratować z niebezpieczeństwa. A pieski potrafią dzielność kociego bohatera docenić. Książeczka uczy tolerancji, pokazuje, że warto walczyć z „tradycyjnymi” uprzedzeniami i fobiami.

I na koniec zostawiłem coś, czego ... nie rozumiem. Nie rozumiem więc poetyki w jakiej tekst został podany. Niby są tu jakieś próby wersyfikacji, ale kompletnie nie poddające się głośnemu czytaniu: nie można złapać rytmu, bo rymy pojawiają się znienacka i znienacka znikają by wyskoczyć w niespodziewanym miejscu. Część tekstu podana jest w manierze nieosobowych PODPISÓW pod obrazkami. Gdzieś to wszystko razem nie wygląda wcale na literaturę.... Toporne i nielekkie. Może po francusku lepiej to brzmi ???? Mam szczerą niekrygującą się nadzieję, że któryś z moich kolegów literaturoznawców przekona mnie, że się nie znam i że to piękny tekst.

Na razie jednak zdecydowanie (i z ogromną przyjemnością) :

OGLĄDAM SOBIE!