24 mar 2008

(...)

Agnieszka z Małego pokoju z książkami przeprowadziła bardzo interesujący wywiad z Elżbietą Wasiuczyńską.
Wywiad opublikował internetowy kobiecy MUS, w którym takich "dzieciologicznych" ładnych i ważnych tekstów jest więcej. Kolejne miejsce do zaglądania - mus :-)

22 mar 2008

Nagroda w Bolonii


I co ja mam zrobić? Chyba trzeba mi porzucić naiwne i nieprofesjonalne próby pisania o ilustracjach :-(
W Bolonii prawdziwi profesjonaliści obdarzyli tę edycję wierszy Tuwima prestiżową nagrodą.
A mnie ta książka nie podoba się tak okropnie, tak dramatycznie.....
Znaczy: kompletnie się nie znam! .
To przecież ładne, ładne, ładne, ładne, ładne, ładne, ładne, ładne (może sobie powtórzę jeszcze kilkanaście razy i uda się przyzwyczaić do tej opinii oraz ją uwewnętrznić?)
i zostanę wtedy prawdziwym znawcą!

21 mar 2008

Życzenia Świąteczne od Zająca



Wszystkim, którzy zabłądzili na tego bloga życzę Wesołego Alleluja!

18 mar 2008

więcej o okladkowej fasadzie....

Więcej o okladkowej fasadzie biblioteki w Kansas, USA można znaleźć tutaj

11 mar 2008

Oglądam sobie...film...: M. Sendak Where the wild things are

Where the wild things are to jedna z najbardziej znanych książek obrazkowych na świecie. Uznawana jest powszechnie za prawdziwie przełomową tak pod względem treści, jak i formy.
Sendak jako jeden z pierwszych pokazał dziecko, które się gniewa. Pokazał ze zrozumieniem, ze współ–czuciem (nie: współczuciem). Ale i bez całkowitej akceptacji. Where the wild things.... to opowieść o Maxie, chłopcu, który został ukarany za niegrzeczność, zamknięty w pokoju bez kolacji. I nazwany DZIKUSEM („wild thing”). Dzieciak siedzi w tym pokoju i przeżywa gniewne fantazmaty odnoszące się do potęgi i chwały swej „dzikości”. Podczas snu na jawie płynie do krainy , gdzie mieszkają inne „dzikusy”, prawdziwe potwory, ujarzmia je i zostaje ich królem! Szaleją i wygłupiają się razem, ale po jakimś czasie Maxowi czegoś brakuje, tęskni za miejscem, gdzie jest naprawdę kochany .... Cos mu też z daleka ładnie, bardzo ładnie – pachnie. Porzuca więc krainę Dzikusów, wraca do swojego pokoju, a tam kolacja jednak na niego czeka! I jest jeszcze ciepła!



Od strony formalnej książka Sendaka to prawdziwy wzorzec konceptu książki obrazkowej. Dokonuje się tutaj niesłychanie zgrabne (i dyskretne) połączenie formy graficznej i treści. Sendak opowiada historię Maxa kilkoma zdaniami tekstu, ilustracje niosą większość treści, a w części książeczki (dziki taniec)są jej jedynym nośnikiem.

Film, który zamieszczam jest jedynie odblaskiem dopracowanej, przemyślanej, mistrzowskiej (tak!) całości. Ponieważ książka cały czas niewydana to pomyślałem, że dzięki youtubowi chociaż tyle i na blogu pokażę.
Pytanie jeszcze o możliwy polski tytuł : „Tam gdzie mieszkają dzikusy” ? Jakieś lepsze pomysły? Angliści ?

3 mar 2008

Czytam sobie....: C. Funke Opowieści straszne i niestraszne


Cornelia Funke kojarzy się dużej części recenzentów i badaczy literatury dziecięcej głównie z Królem Złodziei i trylogią Atramentową, utworami ambitnymi, (bardzo) wysoko ocenianymi przez krytykę, skierowanymi do 11-14 latków. Warto jednak zauważyć, że na naszym rynku funkcjonuje już sporo tytułów tej autorki przeznaczonych dla młodszych odbiorców. Nie należą one może do tej ekstraklasy, co wyżej wspomniane powieści, ale to też bardzo solidna i zdecydowanie warta dostrzeżenia strawa literacka dla dzieci młodszych.
Dobrym przykładem tego nurtu w twórczości Funke są świeżutko opublikowane u nas przez Egmonta Opowieści straszne i niestraszne. Tom zawiera 30 krótkich opowiadań, takich naprawdę krótkich – dobrych do czytania na głos, idealnych do zrealizowania postulatu „20 minut dziennie”. Opowiadania są urocze, każde jest jak mała perełka: zabawni bohaterowie, zaskakująca pointa, czasami łza jakaś się wymknie, czasami dreszczyk po plecach przeleci. Nad całością zaś unosi się eterycznie i prawie niedostrzegalnie... duch terapeutyczny. Funke snuje historie, które odwołują się do lęków dzieciństwa bądź bezpośrednio (zamknięcie, zgubienie się), bądź pośrednio: poprzez figury literackie (potwory, duchy, zjawy). Tytuł zbioru jest zresztą ładnie dwuznaczny: zapowiada opowiadania, które są straszne tylko na początku i pozornie, ale również może być interpretowany jako miks utworów „z dreszczykiem” i takich „zwykłych”. Obie interpretacje tytułu są zresztą słuszne!
Lęki dziecięce w Opowieściach strasznych i niestrasznych są oswajane albo demaskowane. Smoki nie zawsze są straszne, ale jeżeli nawet taki się trafi – można go pokonać. Duchy same potrafią być nieszczęśliwe i wymagają pomocy. Ciemne Chłodne Zatęchłe Strychy łatwo zamienić w przytulne miejsca. Funke to nowoczesna pisarka, stara się więc wyjść naprzeciw tym dużo straszniejszym lękom dzieci, daleko straszniejszym niż Potwory czy Duchy. Pokazuje, że można dogadać się z „nowym” ojcem i że odejście kochanego dziadka również można przetrwać. Pasuje do tego tomu jak ulał bettelheimowskie określenie „cudowne i pożyteczne”. Zrealizowane zostało tutaj w najlepszym wydaniu. Także dosłownie - warto zwrócić uwagę: przyjemnie wziąć do ręki taką odrobinę staroświecka edycję, twarda oprawa, w ćwierćłpłótnie, z wyklejkami, drukowaną na dobrym, grubym papierze.
Jednej rzeczy wszakże nie potrafię zrozumieć: nota zamieszczona na odwrocie strony tytułowej zdradza, że opowiadania zostały zaczerpnięte z 5 tomików niemieckiej serii Lwy czytelnicze. Poszczególne jej tomy zawierały utwory powiązane tematycznie: opowiadania „ze strychu”, „z plaży”, „rycerskie”, „o potworach” i „o zwierzętach”. Dlaczego redaktorzy Egmonta zdecydowali się pomieszać i przeplatać utwory z poszczególnych tomów oryginału? Dla czytelnika – nawet jeżeli nie zna niemieckiego i nie czytał odpowiedniej noty – bardzo szybko jest oczywista owa „pięciotematyczność” opowiadań! Drobiazg to jednak i nie psuje szczególnie przyjemności z lektury.